अश्वत्थाम्याची गोष्ट

अश्वत्थामा हा द्रोणाचार्यांचा मुलगा. द्रोणाचार्य द्रुपद राजाकडे गायीच दान मागण्यासाठी का गेले त्याची पार्श्वभूमी सांगणारी हि कविता.

धावत धावत आला बालक

मीठी मारुनी म्हणतो आई

हरिणीला जणू बिलगे श्रावक

न कळे कसली इतुकी घाई

अपूर्व सुन्दर अतिशय सुन्दर

ओळख आई काय पाहिले

खार नाचरी पोपट चिमणा

मोर मनोहर छे छे चुकले

श्रेष्ठींच्या नव रम्य मंदिरी

आजच गेलो खेळायाला 

पूनवेचे जणू शुभ्र चांदणे

खेळ संपता कुमार प्याला

काय असे हे सहज पुसे मी

टकमक दासी सगळ्या  बघती

कळे  न चुकले काय मला ते

पदर लावुनी मुखास हसती

कुमार हसला शुभ्र पेय ते

मटमट मिटक्या  मारीत  प्याला

अश्वत्थामा वेडा किती हा

टुकटुक करुनी मला  म्हणाला

रोज रोज मज सांज सकाळी

दूध देत असे माजी आई

नाव न ठावे  तुझ्या आईची

मुळीच तुजवर माया नहीं

 .............................

..............................

हे ऐकल्यावर अश्वत्थाम्याची आई त्याला पाण्यात पीठ मिसळून  पिण्यासाठी दूध म्हणून देते कारण गरिबीमुळे  त्याना

गाय पाळण शक्य नसत. नंतर ती त्याची माफी मागते आणि त्याला सांगते की तिनी त्याला दूध नहीं तर पीठ पाण्यात मिसळून दिल होत. ही सर्व कड़वी माझ्या  लक्षात नाहीत. शेवटची २ कड़वी खाली दिली आहेत.

..............................

.............................

असंख्य अगणित अश्वात्थामे

असंख्य अगणित त्यांच्या माता

रात्र न दिन दिसता भवताली

अस्वस्थता मम येते चित्ता

जखम आईच्या काळजातली

युगे युगे ही वाहत आहे

बुद्ध ख्रिस्त अन गाँधी आले

गेले तरी ती तशीच आहे